Het is zover, over een paar dagen vieren we de geboorte van een kind dat een teken van hoop zal zijn. Er is geen enkel kerkelijk feest dat zoveel verlangen naar geborgenheid en naar vrede oproept als het kerstfeest. Het brengt dat oer verlangen in beeld, het verlangen om een gewenst, een gewilde mens te zijn op aarde: welkom en geroepen.
Voor mensen die eenzaam zijn of hun partner of geliefde verloren hebben door de dood of aan het leven is het vaak een moeilijke periode om doorheen te komen. Ook kan de toekomst voor mensen door omstandigheden onzeker zijn geworden. Vrede en geborgenheid lijkt een verre droom te zijn.
En tóch, de geboorte van een klein kind zoveel jaren geleden en een God die zich om mensen bekommert inspireert ons nog steeds. In het spoor van dat kind, in Jezus’ spoor trekken velen op met nabestaanden, met zieken, met vluchtelingen, met onbegrepen en ontweken medemensen. Ze houden actief bij hen de wacht, hopend op uitzicht, op beter leven. Zij laten in woord en daad zien dat iedereen welkom is, geroepen en gekend bij hun naam. En daar, bij die mensen, wordt God telkens opnieuw geboren. In onze zo onvoorspelbare wereld zijn zij zichtbare tekens van hoop en liefde dat het ook ánders kan. Zo geeft een klein kind ons goede moed. Die hoop is dan wel kwetsbaar, maar tegelijk ook sterk.
De Franse schrijver en dichter Charles Péguy (1873-1914) verwoordde het mooi: “Geloof en liefde zijn als vrouwen. Hoop is een heel klein meisje van niks. Zij loopt tussen de twee vrouwen en iedereen denkt: die vrouwen houden haar bij de hand, die wijzen de weg, maar het is omgekeerd. Het is dat kleine meisje hoop -je ziet het zwak zijn, bang zijn, beven- het is dat kleine meisje hoop, dat geloof en liefde bij de hand houdt, dat de mensen laat zien, wat in het leven mogelijk is.”
In het geloof- dat met liefde- die hoop waarheid kan worden en het nieuwe jaar 2025 mensen dichter bij elkaar brengt, wens ik u namens mijn collega’s, een zalig kerstfeest, vrede en alle goeds!
Pastor Ingrid Schraven