Neemt, dit is Mijn Lichaam
Vandaag vieren we Sacramentsdag, de dag waarop de Eucharistie, het Heilig Brood, centraal staat. Een feestdag die zijn oorsprong heeft in de 13e eeuw en voor het eerst in Luik werd gevierd. Een dag waarop men vroeger door de straten rondtrok met de hostie, het Heilig Brood, het symbool van verbondenheid tussen God en mens. We kennen dit nog wel uit onze jeugd, de sacramentsprocessies, waarbij de priester met het Heilig Brood rondtrok in een park of het kerkhof. Maar wat ooit voor ons zo vertrouwd was, is dat voor onze huidige moderne mens niet mee. Velen hebben zich afgewend van de Kerk of het geloof, ze geloven niet meer, ze scheppen zelf de hun wereld en leven hun leven in een eigen bubbel. En de waardering voor het Eucharistisch Brood is zeker verdwenen, je hebt er vaak geen eerbied meer voor. Wanneer je het ontvangt, dan weten ze vaak niet hoe ze er mee moeten omgaan, sommigen steken het in hun zak, of heel soms wordt het als niet lekker uitgespuugd. Of je het nou knielend op de tong, of op jouw uitgestoken hand ontvangt, dat maakt niets uit. Als je de waarde er maar van inziet. Ja de eerbied voor het Heilig Brood is bijna totaal verdwenen. Maar ook de betekenis, die Jezus er aan gaf, tijdens zijn laatste Avondmaal. Toen brak Hij brood dat Hij verbond met zijn eigen leven van liefde en solidariteit. Met de opdracht om dit zo dikwijls te doen om Hem, om Zijn leven te gedenken en natuurlijk na te volgen. Een leven van solidariteit en liefde. Hiermee maakte Hij hen duidelijk dat zijn leerlingen , net als Hij moesten geven en delen, zoals Hij zichzelf in het Brood had uitgedeeld.
De sacramentsprocessies zijn verdwenen, we hebben geen vrije dag meer, de economie draait 24 uur per dag door, de baas verwacht van ons dat wij ook 24 uur beschikbaar en bereikbaar zijn. Want niet het leven, maar de economie is leidend geworden. En voor onze medemens, met name de kwetsbaren, daar is nauwelijks meer tijd en aandacht voor. Het sacrale element is in ons leven verdwenen naar de achtergrond, het besef dat ons leven een Gods geschenk is, beseft slechts een handjevol gelovigen. Maar heel de schepping draagt sporen van Gods scheppende Hand. Alle mensen doen er toe, ook al draagt hun leven krassen en zijn ze ontspoord. Maar als wij goed zoeken zullen we ook daarin de Goddelijke handtekening kunnen ontdekken. Want ons leven is er niet zomaar, niet toevallig, alsof het er gewoon ook niet had kunnen zijn, nee ons leven heeft een bestemming. Dat vieren wij met elkaar, ook vanmorgen, dat God zijn leven met ons wil delen, dat Hij net als bij Mozes, met ons het Nieuwe Verbond is aangegaan. Dat heeft Jezus als een laatste Testament aan ons nagelaten.
“Nadat ze de lofzang hadden gezongen gingen zij naar de Olijfberg”. Zo staat in het Evangelie. Met andere woorden, na de eucharistieviering in de kerk komt het leven van alledag, het leven met al zijn ups en downs aan bod. Want hoe mooi de viering ook is, hoe mooi er wordt gezongen, hoe eerbiedig wij ook het Heilig Brood hebben ontvangen,, hoe fraai het tabernakel er ook uit ziet: buiten ons kerkgebouw , daar vindt het openbare leven plaats. Daar lijkt het soms door alle ellende op een hof van Olijven. Daar moeten we allen waakzaam blijven; we moeten niet door het verdriet heen slapen van mensen in nood, mensen in angst, mensen die op de vlucht zijn. Daar moeten we juist waakzaam voor zijn, want daar moet je jezelf uitdelen aan anderen, zoals Jezus ons heeft voorgedaan. Het Heilig Brood moet niet alleen uitgedeeld worden en rondgedragen worden binnen de kerken, maar het moet vooral meegedragen worden in ons eigen leven, in het leven van elke dag. In menselijke zorg voor elkaar. Sacramentsdag wil ons daaraan extra herinneren.
Sacramentsdag is dan ook meer dan braaf de Eucharistievieren met de prachtige gezangen bijwonen en daarna weer onze oude levensweg van het alsmaar “hebben” inslaan. Sacramentsdag is het voorbeeld van Jezus volgen: het steeds maar blijven breken en delen van je brood, je liefde, je troost, om zo goed te zijn voor de ander, om een hand te leggen op de schouder van iemand die troost nodig heeft. Zo wordt het dagelijks leven heilig en kan het heilige dagelijks worden beleefd. Levensbrood uit de hemel, brood voor jou en mij. En ook al is er geen Eucharistie, dan nog kunnen we samenkomen om Zijn aanwezigheid te voelen en te ervaren in zijn Woord!
Verhaal Amsterdamse pastoor:
Ooit kwam ( jaren geleden) de deken van Amsterdam voor het jaarlijkse bezoek bij een Amsterdamse pastoor om de boeken te controleren. Toen dat allemaal in orde was, liepen ze even naar de kerk en hij zag dat het tabernakel open stond en leeg was. Hij zei: Maar meneer pastoor, waar hebt u het Allerheiligste gelaten? Oh, zei de pastoor, wie u het Allerheiligste zien, komt u maar mee. Hij nam hem mee naar buiten, naar de volkswijk van Amsterdam en zei: hier is het Allerheiligste, hier leven de mensen in solidariteit met elkaar, hier delen ze hun leven, delen ze hun verdriet, troosten elkaar, en geven ze alles wat ze hebben. Zwijgend liepen ze weer terug naar de kerk en ging ieder zijn levensweg verder. Amen
Ootmarsum, 2 juni 2024, Pastor Jan Kerkhof Jonkman