Beste mensen,
Wat doen we als we Allerzielen vieren? In de eerste plaats denken we aan hen die overleden zijn. Roepen ons hun namen weer in herinnering en bidden, dat zij ergens ‘goed af ‘zijn. Misschien hebben we hun bidprentje nog voor ogen. Of we horen hun namen voorlezen uit het boek voor de overledenen, of kijken in de gedachtenishoek van de kerk naar de kruisjes met de naam, geboorte- en sterfdatum. Of we zien bij het noemen van iedere naam, dat er een kaars aangestoken wordt als levend symbool van het hemelse licht waarin wij geloven dat ze opgenomen zijn. En als we ooit naar een kerkhof gaan, zonder dat er een begrafenis is, dan juist op Allerzielen.
Dat alles zijn goede traditionele gebruiken; het zijn hulpmiddelen om onze dierbare overledenen niet te vergeten. Toch is deze dodenherdenking niet zozeer een terugdenken, maar ook een vooruit durven te denken. Anders gezegd het is een actuele belijdenis, een duidelijk maken van wat we vaak achteloos zeggen of zingen op het eind van de geloofsbelijdenis : “Ik geloof in verrijzenis en eeuwig leven “. En juist hier hebben we het moeilijk, want onze menselijke voorstellingswijzen schieten tekort. We weten niet waar en weten niet hoe. De gedachtenis van Allerzielen wordt dan naast een geloofsbelijdenis ook een belijdenis van hoop, een uiting van vertrouwen. Ons gebed voor de overledenen is naast herinnering van hen, bovenal een herinnering voor onszelf, een opnieuw uitspreken, dat wij vertrouwen op Degene die niemand vergeet. Een vertrouwenskwestie dus, die we uitzeggen, uitzingen of uitbidden.
Geloven en durven vertrouwen op ‘een Licht dat aan blijft, Naam die trouw blijft ‘.
Pastoor Theo H.P. Munsterhuis