Lieve mensen,
We leven in een samenleving, met een heel breed scala aan samenlevingsvormen. Was het vroeger het gezin van vader, moeder en kinderen, het kenmerkende beeld in onze samenleving, tegenwoordig kennen we allerlei vormen. Naast het traditionele gezin, kennen we samengestelde gezinnen, waarbij de partners al een eerdere relatie hebben gehad, we kennen bewust alleenstaande moeders, en gezinnen die bestaan uit twee moeders of twee vaders. Op allerlei manieren probeert men het verlangen naar kinderen vorm te geven, los van de traditie. Het klassieke gezin heeft het al jaren moeilijk, maar liefst één op de drie huwelijken loopt op de klippen, met vaak een groot verdriet voor de kinderen. Zij moeten hun liefde splitsen tussen vader en moeder en vaak komt men daarna nog in een samengesteld gezin terecht, waar je weer een nieuw plekje moet zoeken. Hoewel de laatste jaren het aantal scheidingen weer wat terug loopt. Er is niet langer maar sprake van een vanzelfsprekende stabiele gezinssituatie, waarbij kinderen vanzelfsprekend kunnen rekenen op liefde en geborgenheid. Het gezin is niet langer meer de hoeksteen van de samenleving. Soms worden kinderen al heel jong meegesleurd in een gespleten gezinssituatie, ook al is een scheiding in sommige gevallen de minst slechte beslissing. Vaak vindt er een getouwtrek plaats wie de kinderen mag hebben tijdens de vakanties en de feestdagen. In deze situaties groeien kinderen op in onze samenleving, waarbij zowel vader als moeder de opvoeding voor hun rekening nemen. Maar gelukkig groeien er nog altijd de meeste kinderen op in gelukkige gezinnen, waarbij ze liefde ervaren, maar ook fouten mogen maken en zo weer nieuwe kansen krijgen. Binnen het gezin vinden ze hun roeping, die in stilte groeit en opeens zichtbaar wordt. Dan komt ook voor ouders de tijd om ze langzaam los te moeten loslaten. Je wordt je dan van bewust dat je niet het bezit hebt over een kind, maar dat het kind zijn eigen weg moet zoeken, met zijn eigen talenten. Vanuit de veiligheid die jij als ouder biedt, om als het niet lukt, ze weer een veilige thuisbasis te bieden.
Wanneer dit spannend wordt, dan drukt ons vandaag Jezus Sirach wel met de neus op de feiten. Hij noemt daar bij name: heeft de vader aanzien bij zijn kinderen? Wordt de visie van moeder nog als iets waardevols gezien? Want als je jouw moeder eer bewijst, verzamel je schatten en als je jouw vader hoogacht, zul je elkaar altijd weer vinden in de vergeving. En wanneer je eervol omgaat met God, zul je ook je vader eren en zul je dienstbaar zijn aan je ouders en omgekeerd zullen ouders het zijn aan de kinderen.
Bij Maria en Jozef ging het niet anders. Zij moesten Jezus ook loslaten toen Hij zijn roeping had gevonden in de Tempel. Hij zette daar zijn eerste stappen op twaalfjarige leeftijd naar zijn toekomstig leven. En dan zien we daar ook de spanning tussen zijn roeping en de familieband. “Wat doe je ons aan?”, zegt Maria, bang als ze is dat Jezus de familie niet meer nodig heeft. Maar dat gaat niet gebeuren, want ze gaan eensgezind terug naar Nazareth. Maar intussen heeft Jezus wel zijn bedoeling bekend gemaakt. Het is maar dat Jozef en Maria weten welke kant het uiteindelijk opgaat. Jezus was beslist geen mee-loper. Later zal Hij zeggen: “Mijn familie, dat is iedereen die de wil doet van Mijn vader”. In die zin vormen wij allen één Heilige Familie. Heilig in de zin van heel makend: helen wat gebroken is, troosten waar verdriet heerst, warmte geven aan degenen die eenzaam zijn. Daarom ook houdt de Kerk ons vandaag dit stukje uit de Bijbel voor als een stevige specie voor ons bouwwerk, de ideale samenleving.
Vandaag moeten wij ook afscheid nemen van een dierbaar familielid, onze collega, pastoraal werker José van den Bosch. En dat is ook loslaten, dat doet ook pijn. Ruim vijf jaar geleden kwam jij, José, ons team versterken. In een lastige periode, net voor corona, waarin we de onderlinge contactensterk moesten beperken. Dat was geen eenvoudige introductie voor jou, José, maar jij hebt dit glansrijk doorstaan. Jij hebt je ingezet voor de voorbereiding op de Eerste Heilige Communie en het Vormsel en was daarnaast de eerst aanspreekbare pastor voor de geloofsgemeenschappen Tilligte en Lattrop, je hebt weekendvieringen en andere vieringen gedaan, gedoopt en uitvaarten geleid. Al met al een heel pakket. José, jouw sterke kant was de inhoudelijke kant van jouw werk, vooral de parochiecatechese. Dat heb je geprobeerd, maar dat pakte niet altijd goed. Je hebt gemerkt dat onze parochie vooral een parochie is die de traditie en het vieren belangrijk vinden. En daar heb jij respect en waardering voor. Binnen het team heb je een waardevolle bijdrage geleverd in de inhoudelijke discussie, wanneer we op een dood punt kwamen. Daar zijn we jou heel dankbaar voor. José, we moeten jou loslaten, je voelde vanzelfsprekend aan als een nauw lid van onze familie, het pastoraal team en de parochie Lumen Christi. Maar we laten jou gaan, omdat we ook weten dat jij jouw talenten en alles wat je hier aan ervaring en kennis hebt opgedaan, met volle energie zult inzetten voor de parochie Zuid-Oost Twente. En dat gaat goed komen, daar hebben we alle vertrouwen in. En ook Jos, jouw trouwe echtgenoot wil ik bedanken voor de tijd die je José hebt afgestaan voor onze parochie, maar ook voor de belangstelling die je getoond hebt voor haar werk en onze parochie. Je was voor haar een goede sparring-partner.
José, bedankt voor al jouw inzet voor onze parochie, voor jouw warme vriendschap, jouw vriendelijkheid en begrip, jouw collegialiteit, het ga je goed binnen je nieuwe werkverband en natuurlijk ook met jouw gezin, met Jos en de kinderen. Amen.
Denekamp 29 december 2024, Pastor Jan Kerkhof Jonkman