13e zondag: Heb vertrouwen, sta op!
We leven in een tijd van grote ontwikkelingen, een snelle tijd, die bijna niet is bij te benen. Een tijd waarin wij alles onder controle lijken te hebben, maar dat is maar schijn. Een tijd waarin niet iedereen in welvaart kan leven en vele gezinnen het moeilijk hebben om rond te komen. Daarom zijn er vele scholen die het ontbijt en de lunches verzorgen voor de kinderen die met een lege maar naar school komen. Er is vaak geen geld om de kinderen op de sportclubs mee te laten doen en ze voelen zich buitengesloten. En dat is pijnlijk om te zien hoe deze kinderen worden buitengesloten en de ouders gaan hier zwaar onder gebukt. Ze tellen niet meer mee en zijn levend dood. En er zij zoveel mensen die in onze samenleving aan de kant staan, niet meer meetellen. Zoals degenen die het in het arbeidsproces niet mee kunnen komen, die een burn-out krijgen, alsmede gehandicapten, en vele ouderen die in eenzaamheid leven en wegkwijnen. We doen net of we alles in de hand hebben, maar ondertussen zijn we erg afhankelijk van de ander. En waarschijnlijk ook van de Ander (God) met een hoofdletter. Want wat ben je in zo’n situatie zonder geloof!
Was het ook zo ook niet met de twee vrouwen uit het zojuist gelezen Evangelie? Een volwassen vrouw die aan bloedvloeiingen leed, en een vrouw op de drempel van de volwassenheid. Een vrouw die al twaalf jaar aan bloedvloeiingen leed en een meisje van twaalf. De ene is uitgesloten uit het land van belofte en de ander is als de dood om het land van belofte te betreden. De bloedvloeiende vrouw, het bloed , het leven vloeit als het ware uit haar weg en ook haar geld stroomt weg. En zoals vaker, kan geen enkele geneesheer op het spoor komen van de wond waaruit zij bloedt. Ze zit gevangen in een vicieuze cirkel. En daardoor is zij sociaal aan de kant gezet. Het leven vloeit uit haar weg, er is niemand die haar helpt. En alleen kan ze niet uit deze situatie komen. Maar ze laat het er niet bij zitten, zij heeft van Jezus gehoord, op Hem vestigt zij al haar hoop. Want Jezus is iemand die je uit het maatschappelijk isolement kan trekken. Ze wring zich door de opdringerige massa en denkt als ik zijn kleed maar aanraak, dat is voldoende. Heel even strelen haar vingertoppen zijn kleed en na die aanraking houdt het bloedvloeien op. Eén aanraking is voldoende, dat kunnen we zelf ook weten, om je leven te veranderen. Er ging een kracht uit van Jezus, zo staat er. Een verhaal dat niet alleen gaat over deze vrouw, maar het betreft ons allemaal. Wij lijden er allemaal aan dat het leven soms uit ons wegvloeit, en dat we geen uitweg meer zien. Eén aanraking kan dan voldoende zijn en kan jouw leven veranderen, weer nieuw perspectief gaan zien.
En dan die andere vrouw, het dochtertje van Jaïrus, de overste van de synagoge, of wel de dochter van de dominee of de pastor, de dochter die in een glazen huis leeft. Want je mag het leven en de positie van jouw vader niet beschamen. Zo groeit het meisje onvrij op en zit ze als het ware gevangen in de positie van de vader. Het is niet leuk in zo’n situatie te moeten opgroeien. Dat heb ik persoonlijk ook gemerkt aan mijn kinderen toen ik diaken werd gewijd. Je komt dan in zo’n soort dwangbuis terecht, het gezin moet voldoen aan de waarden en normen, die bij het ambt horen, jouw gezin wordt tot voorbeeld gesteld van de hele gemeenschap. Gelukkig ging het bij mij goed, maar dat meisje van Jaïrus had er last van, ze wordt ziek en lijkbleek, de situatie maakt haar leven verstikkend. Als Jezus dat ontdekt neemt Hij het meisje bij de hand en richt haar op. Alsof hij wil zeggen: meisje, ga op je eigen benen staan, het mag en je kunt het. Je bent trouwens twaalf jaar, de hoogste tijd om op eigen benen proberen te leren staan. En ze staat op en zet de eerste stappen in haar eigen leven. En zo stapt ze trots de wereld in. Zo krijgen deze vrouwen weer nieuw levensperspectief, dank zij hun geloof.
Maar hoe zit het met ons geloof? Geloof is vooral aanvaarden dat het leven geen blind noodlot is. Geloven is leren loslaten en vertrouwen op God. Maar het komt niet zomaar aanwaaien, je moet er wel iets voor doen. Ook wij kunnen anderen aanraken en weer nieuw perspectief geven. Want het wonder van het leven begint bij onszelf. God heeft jou en mij gewild en zijn liefde in ons hart gelegd. Jij bent zelf het wonder waarmee God zijn kracht de wereld instuurt. Gebruik jouw hart en jouw ogen om liefde en licht te geven en te ontvangen. Vertel maar van jouw verdriet en laat je troosten. Vertel van je hoop en versterk daarmee je medemens en er gebeurt een wonder. Amen.
De Lutte 30 juni 2024, Pastor Jan Kerkhof Jonkman